Eerste indruk

Goirle, Nieuwkerk, februari 2007

Vier dagen na de tv-uitzending en onze tweede avond echt op reis. Alle indrukken van de laatste dagen moet ik nog verwerken. Het is allemaal heel hectisch. We hebben gekozen voor de geleidelijke weg van afscheid nemen. Nu vertrekken en rondreizen en dan ná een aantal weken echt afscheid nemen voor een langere periode.

Regelen

Het is ongelooflijk wat we alsnog allemaal hebben geregeld voordat we echt de sleutel van de auto weg kunnen leggen . Nu ik met niets anders dan een fiets- en woonwagensleutel in mijn zak rond de woonwagen loop voel ik me vrij van alle verplichtingen en verantwoordelijkheden.

Natuurlijk weet ik wel dat ik ze heb maar die zijn van een andere orde en grootte dan ik tot nu toe gewend ben. Hoe dat precies zit moet ik nog eens goed over brainstormen.

De club van 100 (een programma over mensen en mensen helpen) heeft een prachtig item gemaakt van ons plan om met woonwagen en twee paarden door Europa te rijden. Dit item is nog te zien op www.declubvan100.nl  Kijk in het archief op 29 januari 2007

Hilversum

De trip naar Hilversum en het gesprek met de radiopresentator was heel leuk en heeft mij ook iets opgeleverd. Veel van de vragen gaan over de moed die je moet hebben om zekerheden los te laten. Zelf voel ik dat niet zo. Het is niet gemakkelijk geweest om alles los te laten maar uiteindelijk gaat het om zogenaamde verworven zekerheden, ze zijn niet uit de lucht komen vallen!

Mocht alles mislukken dan heb ik mijzelf nog en ik heb altijd op mezelf kunnen vertrouwen als het gaat om werken, geld verdienen en carrière maken. Loslaten wat je hebt is dus niet zo moeilijk als je weet dat je het ook weer terug kunt verwerven.

Na de tv-uitzending

Er zijn ontzettend veel reacties binnen gekomen met uitnodigingen om langs te komen met de "pipowagen". Mensen uit alle delen van Nederland, met heel lieve berichten en beschrijvingen van weidegrond en mooie plekjes waar we van harte welkom zijn. Hoewel ik wel reacties op de oproep verwachtte heb ik me nooit gerealiseerd dat er dan ook verwachtingen ontstaan. Dat brengt gelijk een luxe probleem naar voren. Gaan we wel of niet gebruik maken van alle uitnodigingen?

De eerste dag gaan we de grens van België al over. Dat is snel. Onze laatste standplaats was in Baarle-Nassau. Een prachtig dorp waar de grens Nederland/België dwars doorheen loopt.

Geen richting wel een doel

Wat er wel tegen pleit is dat we vanuit een visie zouden reizen die mij zowel spiritueel als pragmatisch zeer gunstig lijkt. Een richting in plaats van een doel geeft ruimte en vrijheid en het gevoel dat ik niet weet wat er achter een bocht ligt. Praktisch gezien hoef ik dus ook niet kaart te lezen of bij te houden of we nog wel op de goede weg zijn. Op vakantie in Kreta hadden we besloten dat we tijdens het reizen niet verkeerd konden gaan maar wel “anders” en dat geeft een stuk minder stress.

Route

Wat er voor pleit is het mooie gebaar wat mensen ons geven. Wij vragen een overnachting en mensen bieden het belangeloos aan. Vaak mensen waar ik van denk dat ik daarmee een klik zou maken, dus leuk om te ontmoeten. Plekken en plaatsen waar ik nog nooit ben geweest.

Dat we eerst een andere route zouden nemen maakt me niet zoveel uit. Eerst had ik het idee dat ik pas echt op reis zou zijn als we een grens zouden oversteken en voortaan zouden “fruh-stucken” in plaats van een bruine boterham met kaas eten. Dat idee heb ik al losgelaten. We zijn op reis, punt. Dus een andere route is niet erg.

Misschien een routeplanner

Gisteren op onze 1^e dag hadden we een afspraak met een goede vriend van John. Tussen 11.00 en 13.00 zouden we met paard en wagen voor de deur staan om een laatste boek af te geven. Helaas werd dat veel later omdat we niet op tijd weg konden na het verlies van een sleutelbos, het afscheid nemen van mensen, het spreken van mensen onder weg én omdat we twee keer fout reden en moesten keren.

Nachtmerrie

En dat is dus de nachtmerrie die ik heb: we maken afspraken om bij iemand langs te gaan en ik zit met een bezwete kop boven een kaart, en stuur ons met een 2.20 brede wagen over een fietspad van 2.19. Ik bedoel maar, wat komt er dan terecht van de zorgeloze manier van reizen die ik in gedachten had. Ik weet dus niet welke kant dit op gaat zowel letterlijk als figuurlijk.

Thea